Symfonia destrukcji

i na końcu świata zmęczona dusza zapłacze 

kiedy wspomnienie po niej boleśnie skacze

przypomina nieszczęsnemu czego dotknąć już nie zdoła

marzy o chwili gdy ta w końcu zawoła

kiedy wszystko to co było jest ciągle tak żywe

powie, że pora zdjąć ironii pokrywę

bo kto zdał sobie sprawę o jej istnieniu

nie pływała jeszcze w odwiecznym cierpieniu

gdy łańcuch rzeczywistych pragnień nadgarstki pali

mocniejszy jest on od najmocniejszej stali

decyzja może kosztować cię życie

i jak teraz ja poplyniesz w piekielnym niebycie

okropności to wymysł jedynie człowieka

bo dobrze wie co go na końcu czeka

Przypomnij mi prosze sens tej potyczki

życie jest po to by dawać nauczki